ဘ၀

မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုရွိေပမယ့္
ဝင္ေငြနည္းတဲ့အေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ သူေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေျပာျပတယ္။ နည္းပါးတဲ့ သူ႔ဝင္ေငြကို ေခြ်တာသံုးမွ မိဘ၊ ေယာကၡမ၊ မိန္းမနဲ႔
ကေလးတို႔ရဲ႕အသံုးစရိတ္အျပင္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး ဖူလံုမွာျဖစ္တယ္။
ဒါနဲ႔မ်ား သူဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားလို႔
မရခဲ့ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က အိႏၵိယမွာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔
ၾကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္လို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူဟာ အၾကီးအက်ယ္ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ခဲ့လို႔
အိႏၵိယကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာမွာ
အိႏၵိယမိခင္တစ္ဦးဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညာလက္ကို ဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ေနတာ
ေတြ႔လိုက္တယ္။ အကူအညီမဲ့ မိခင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ ကေလးငယ္ရဲ႕
နာက်င္ေအာ္ညည္းသံကို ယေန႔ထက္တိုင္ သူၾကားေယာင္ဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။

သားလက္ကို ဘာေၾကာင့္ အေမျဖတ္ရသလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္။ ကေလးငယ္
အရမ္းဆိုးလို႔လား? လက္မွာ အနာေရာဂါတစ္ခုခု ကူးစက္ေနလို႔လား? တစ္ခုမွ
မဟုတ္ပါဘူး... ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ႏိုင္ေအာင္လို႔ လို႔ မိတ္ေဆြက
ေျဖပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးက သားကို တမင္တကာ ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာဟာ
လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ျပီး စားလက္စ ေပါင္မုန္႔ကို လြတ္ခ်မိတဲ့အထိ
သူအ့ံၾသတုန္လႈပ္ သြားခဲ့မိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လြတ္က်သြားတဲ့
ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုဖို႔ ကေလးတစ္သိုက္ သူ႔အနား
ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ သဲေတြေပေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုၾကတာဟာ
ငတ္မြတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈဆိုတာ သူနားလည္လိုက္တယ္။

ဒီျမင္ကြင္းက သူ႔ကိုေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့ျပန္တယ္။ လမ္းညႊန္ကို အနီးအနား
ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေမာင္းပို႔ခိုင္းျပီး ဆိုင္ထဲရွိသမွ်
ေပါင္မုန္႔အားလံုးကုိ သူဝယ္ယူလိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔အားလံုးရဲ႕ တန္ဖိုးက
၁ဝဝက်ပ္ေတာင္(ထိုင္ဝမ္ေငြ) မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ေပါင္မုန္႔အထုပ္ ၄ဝဝ ရခဲ့တယ္။
(တစ္ထုတ္ကို ၂၅ဆင့္ မက်ခဲ့ဘူး) ေနာက္ျပီး ေငြတစ္ရာနဲ႔ ေန႔စဥ္
အသံုးအေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔ ဝယ္လိုက္တယ္။

ေပါင္မုန္႔၊ အသံုးအေဆာင္ အျပည့္တင္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ လမ္းေပၚမွာေတြ႔တဲ့
မသန္မစြမ္း ကေလးငယ္ေတြကို သူေဝမွ်ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရ
သူ႔ကို အေလးျပန္ျပဳခဲ့တယ္။ ၂၅ဆင့္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့
ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္အတြက္ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္
ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူပထမဆံုး ခံစားလိုက္မိတယ္။

"ငါဟာ ကံေကာင္းတဲ့လူ၊ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က မခြ်တ္မယြင္း ျပည့္စံုေနတယ္။
အလုပ္ရွိတယ္။ မိသားစုရွိတယ္။ စားစရာေတြကို ၾကိဳက္တယ္၊ မၾကိဳက္ဘူးလို႔
ဂ်ီးမ်ားဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္။ ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အစားရွိတယ္။ ဒီကလူေတြ
မရွိတာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ငါ့မွာ အခြင့္အေရး ရွိခဲ့တယ္" လို႔
သူေရရြတ္ခဲ့မိတယ္။

မိတ္ေဆြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ခံစားၾကည့္တယ္။
ေတြးၾကည့္တယ္။ "ငါ့ဘဝ တကယ္ပဲဆိုးသလား? ဆိုးရင္လဲ ဆိုးခဲ့ႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီပံုျပင္ကိုနားေထာင္ျပီး ငါ့ဘဝ ဒီေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး။
ခင္ဗ်ားေရာ?

ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ဘဝ ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ခင္ဗ်ားထင္ခဲ့တဲ့တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားဖို႔ လက္တစ္ဖက္
ဆံုး႐ႈံးရတဲ့ ကေလးငယ္ကို ေတြးျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။

"ေက်နပ္တယ္၊ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရသြားလို႔ မဟုတ္ဘူး။
ရွိတာနဲ႔ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ ေနတာျဖစ္တယ္။

မူရင္း.... ထိုင္ဝမ္ စာေရးဆရာ Hong Wen Yong (候文詠) ၏ "ဘဝ" အား ဘာသာျပန္ခံစားသည္။



e-mail